فرش بافی یکی از هنرهای اصلی ایرانی است که در گذشته رونق بسیار زیادی داشت، فرش هایی که رج به رج با دستان هنرمندان این دیار با دنیایی از طرح و رنگ بافته و زینت بخش خانه ها می شد.
در زمان های گذشته دارهای قالی در بسیاری از منازل جای خاصی داشت، پشم های چیده شده گوسفندان پس از تبدیل به نخ، در تار و پود قالی ها جای می گرفت و نقش و نگارهایی زیبا را در قاب قالی به نمایش می گذاشت.
این هنر در اقتصاد خانواده ها نیز اثرگذار بود به طوری که بانوان علاوه بر وظایف مادری و همسری، در کنار کارهای منزل ساعتی را پای دار قالی نشسته و ظرف چند مدت فرش هایی را تولید می کردند و با فروش آن در اقتصاد خانواده کمک می کردند.
گاهی در تهیه این فرش ها نقشه و الگویی وجود نداشت و هر آنچه در نهایت از یک فرش دیده می شد، طرح هایی برخاسته از ذهن هنرمند قالیباف بود که با دقت و ظرافت این نقش ها را روی قالی حک کرده بود.
به مرور زمان و با تغییر در روند زندگی ها، تار و پود دارهای قالی هم از گرد و غبار فراموشی در امان نماندند، این در حالیست که تولید فرش و حمایت از صنعت فرش بافی می تواند در ایجاد اشتغال و رونق اقصاد نقش بسیار برجسته ای داشته باشد.
سالانه بالغ بر سه میلیون متر مربع فرش توسط قالیبافان کشور تولید می شود، فرش هایی که از نظر کیفیت، طرح و رنگ در بین فرش های تولیدی دنیا بسیار ممتاز و برجسته است، این ظرفیت می تواند دریچه ای برای بهبود اقتصاد در این حوزه باشد.
