● محل تـولد: تهـران
● درگـذشت: ٩ فروردین ١٣٩۶ در تهران
زندگینامه، آثـار و سوابق هنری
وی از خاندان سرشناس توفیق و از سردبیران مجله طنز توفیق بود. او همنام و نوه خواهری حسین توفیق، شاعر، نویسنده، طنزپرداز و مؤسس مجله توفیق بود. او به همراه برادرانش حسن و عباس، از اواسط دهه ۱۳۳۰ تا سال ۱۳۵۰، گردانندگان و سردبیران دوره سوم مجله طنز توفیق بودند. این هفته نامه فکاهی و طنزآمیز، نزدیک به نیم قرن فعالیت داشت و منتشر شد. حسین توفیق، آخرین سردبیر هفته نامه یاد شده بود. او پس از توقیف مجله در سال ۱۳۵۰، دیگر فعالیت مطبوعاتی نداشت، اما نقل شده است که چند سالی در فکر احیای دوباره این نشریه بود. وی دارای شخصیتی مستقل، ملیگرا و بدون وابستگی به هیچ سمت و سویی بود. شادروان توفبق، عاشق میهناش بود و با وجود اینکه امکان زندگی در آمریکا برای او فراهم بود، هیچگاه حاضر نشد در آنجا زندگی کند. او همیشه خندانلب و پر از استعارهها و نکتههای زیبا بود. خاندان توفیق برای انتقاد از حکومت، زبان طنز را انتخاب کرده بودند و این شعر شعار، همیشگی مجله توفیق بود که: چو حق تلخ است، با شیرین زبانی / حکایت سر کنم، آنسان که دانی. آغاز فعالیت هفته نامه فکاهی، طنزآمیز و انتقادی توفیق، توسط حسین توفیق، بزرگ خاندان توفیق، از سال ۱۳۰۲ شمسی بود که تا ۱۳۵۰ امتداد پیدا کرد. بعد از مرگ او در سال ۱۳۱۸، انتشار آن متوقف و سپس فرزند وی محمدعلی توفیق، برای یک دوره سردبیر آن شد ولی با وقوع کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، همه اموال آن به تاراج رفت و با بسته شدن دفتر نشریه و تبعید شدن محمدعلی توفیق، به مدت ۵ سال مجله منتشر نشد. بعد از آن نوههای خواهری حسین توفیق بزرگ خاندان، در آخرین روزهای سال ۱۳۳۶، اولین شماره دوره سوم توفیق را منتشر کردند. مجله توفیق، مستقل بود و هیچ سمت و سویی و وابستگی نداشت، اما آنقدر قدرت داشت که هویدا، نخست وزیر وقت، بارها سعی در تطمیع عوامل این نشریه داشت و مکرر درخواست کرد علیه او مطلبی را منتشر نکنند اما آنها در برابر این موضوع مقاومت میکردند.
سرمقالههای نشریه با امضای: کاکاتوفیق و دیگر مطالب انتقادی طنزآمیز آن به وضعیت اجتماعی همچون بیکاری و گرانی، فقر و بیعدالتی و مانند اینها اختصاص داشت و انتقادات بسیار قوی و شیرین آن، هیئت حاکمه و نمایندگان مجلسین شورای ملی و سنا را نشانه میگرفت. تأثیرگذاری این نشریه، واکنشهای حاکمیت را به دنبال داشت و توفیق زیر فشار شدید سانسور قرار گرفت و با توقیفهای مکرر همراه بود. حسین توفیق آخرین سردبیر نشریه در این باره گفته است: هر بامداد پیش از چاپ؛ مأمورین سانسور، با نردبان وارد چاپخانه میشدند و صفحات توفیق را میدیدند و سانسور میکردند. این فشارها همچنان ادامه داشت و سرانجام مجله توفیق در سال ۱۳۵۰ تحت فشار امیرعباس هویدا، نخست وزیر وقت توقیف شد. توفیق، پنجشنبهها منتشر میشد و هادی خرسندی، کیومرث صابری و عمران صلاحی از آخرین نویسندگان آن بودند.