مریم کاظم‌زاده، در سال ۱۳۳۵، در شهر  شیراز به دنیا آمد. وی فرزند ارشد خانواده‌ای پرمهر و اهل فرهنگ و هنر بود.

به گزارش مجله هنر، وی در نوروز ۱۳۵۲، با اهدای یک دوربین از طرف برادرش به او، به عکاسی علاقمند شد. سال ۱۳۵۴ بعد از گرفتن دیپلم، به حرفه آموزگاری مشغول و یک سال بعد با اصرار خانواده برای ادامۀ تحصیل راهی انگلستان شد. در آن زمان، آشنایی با اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشگاه‌های اروپا و امریکا، فصلی جدید در زندگی اوست.

کاظم‌زاده در سال ۱۳۵۷، در نوفل لوشاتو، از دیدارها و خبرنگاران و دیگر حاضران عکاسی کرد و دو روز بعد از ورود امام خمینی به ایران آمده و دیگر هرگز به انگلستان باز نگشت.

مرحومه کاظم‌زاده، در فروردين ۱۳۵۸ در روزنامۀ انقلاب اسلامی به‌ عنوان عكاس، آغاز به کار کرد. اولين مأموريت كاری‌اش در مريوان و رویارویی با شهید دكتر مصطفی چمران و ابوشريف، فرماندۀ سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، و افراد ديگر و تجربۀ بودن در کنار آن‌ها، تأثیر فراوانی بر بینش سیاسی و اجتماعی او گذاشت.

با شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، در مهر ۱۳۵۹، به‌ عنوان خبرنگار، همراه با اصغر وصالی که به تازگی با یکدیگر ازدواج کرده‌ بودند، به شهر سرپل‌ذهاب رفت.

بعد از به شهادت‌رسیدن اصغر وصالی، در آبان ۱۳۵۹، در سرپل‌ذهاب که تلخ‌ترین حادثۀ زندگی‌ مریم کاظم‌زاده بود و همچنین پایان همکاری‌اش با روزنامۀ جمهوری، در اواخر سال۱۳۶۲، به مجلۀ زن روز پیوست و پس از آن همکاری با تحریریۀ روزنامۀ کیهان را آغاز کرد.

پس از گذشت سالیان متمادی و در حدود سی سال بعد، نام مریم کاظم‌زاده به عنوان عکاس، پس از انتشار کتابش از سوی انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس دوباره بر سر زبان‌ها افتاد.

دکتر مینو بدیعی دزفولی، از روزنامه‌نگاران پیشکسوت، در مقدمۀ کتاب عکس مریم کاظم‌زاده، دربارۀ او چنین می‌نویسد:
مریم کاظم‌زاده، در این سرزمین تاریخی به دنیا آمد و در انقلاب اسلامی رشد کرد و بالنده شد؛ تا یادآور چهره‌ای تازه از زن مسلمان ایرانی باشد. بانوی شایسته و مسلمانی که نظیر میلیون‌ها زن این سرزمین، تصویر کهنه و مخدوش عقب‌ماندگی زنان را به تمامی نابود کرد.

آثار این عکاس جبهه و جنگ، هم اکنون در گنجینۀ انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس نگهداری می‌شود.