برخی بازیگران، کاملاً عاشق درام پانتومیم هستند و هر سال با لباس‌های پر زرق و برق روی صحنه می‌روند و آماده هستند تا تماشاگران را با بازی‌های استادانه خویش مجذوب کنند./ داوود قدمی
به گزارش مجله هنر، داوود قدمی، متولد ۷ اوت۱۹۸۲ در هارلوی انگلستان، بازیگر ایرانی‌تبار اهل بریتانیا است. عمده شهرت وی به دلیل ایفای نقش در سریال ایست اندرز (Eastenders) است. این مجموعه تلویریونی پرطرفدار سالهاست که از شبکه بی‌بی‌سی پخش می شود. قدمی از ۲۰ اکتبر ۲۰۱۴ با پیوستن به بازیگران این سریال انگلیسی، عهده دار نقش کوروش کاظمی شده است.
وی از زمان ترک این سریال در سال ۲۰۲۱ (که در آن برنده بهترین بازیگر تازه وارد در جوایز انتخابی تلویزیون شد) اخیراً در هالبی سیتی (Holby City) در نقش « اِلی ابِاحیمی» و در نقش ستاره مهمان در Beyond Paradise BBC’s دیده شده است. کارهای تلویزیونی قبلی وی شامل پزشکان، مجروح، زندگی خیلی کوتاه، نظم و قانون، Skins Redux ، دکتر هو، پسر برتر، فِرِدی سریع، شاهد خاموش، عدالت جنایی است.
روی صحنه، او را می‌توان در ۱۳ تئاتر ملی دید؛ همچنین در تئاتر سلطنتی یورک و تئاتر پایلوت کار کرده است.
این دومین پانتومیم داوود است که نامزد بهترین شخصیت شرور در جوایز پانتومیم ۲۰۲۳ شده است.
با داوود قدمی، ستاره ایست اندرز (Eastenders) و نامزد جایزه پانتومیم ۲۰۲۲ درباره بازی اَبو ناظر در علاءالدین، در فیرفیلد هالز، در کرویدون امسال گفتگو کردیم:
ممکن است مردم شما را از طریق مدیوم تلویزیون بیشتر از تئاتر بشناسند. چگونه با کار در پانتومیم نسبت به تلویزیون هماهنگ شده‌اید؟
پس از یک دوره طولانی کار تلویزیونی مثل Eastenders و Holby و برخی کارهای دیگر، پانتومیم کاری است که من واقعاً می‌خواستم انجامش دهم. در مقایسه با کار مقابل دوربین، این که بتوانید در مقابل تماشاچیان حاضر کار کنید، مهارتی بسیار متفاوت است. فکر می‌کنم این رویای هر بازیگری است که بتواند نگاه شما را در هر دوی این دو دنیا داشته باشد، زیرا هر دو رشته های متفاوتی هستند و هر دو به روش خود دشوار و در عین حال راضی‌کننده هستند. اما من قبل از بازی کورش در Eastenders، تئاترهای زیادی انجام دادم. تصور می‌کنم عشق من به دنیای بازیگری و اجرا از همانجا شروع شد. بنابراین بازگشت به صحنه و پا گذاشتن دوباره روی تخته‌های سِن چیزی است که من واقعاً مشتاقانه منتظرش بودم.
چند سال پیش در نمایش Strictly (با تأکید) خوب عمل کردی. آیا مخاطبان همه آن مهارت‌های رقص را در علاءالدین خواهند دید؟
آه! امیدوارم بتوانم گرد و خاک کفش های رقص قدیمی‌ام را پاک کنم. منظورم این است که آن قضیه مربوط به سال ۲۰۱۷ بود. چه کسی می‌داند که آیا کشکک زانوها و لگن باز هم می‌توانند آن شرایط را تحمل کنند یا نه؟! … اما مطمئنم… من انجامش خواهم داد. اگر در زمان کریسمس نتوانید در پانتو انجامش دهید، دیگر کِی می‌توانید؟ من می‌خواهم در این نمایش در Croydon با چند نفر واقعاً با استعداد کار کنم، بنابراین احتمالاً در آن استانداردها نیستم، اما مطمئناً بهترین کارم را انجام خواهم داد!
سال گذشته نخستین پانتومیم شما بود و نامزد جایزه پانتومیم شدید! چه حسی داشت و آیا احساس می‌کنید نسبت به سال گذشته هنر خود را بیشتر توسعه داده‌اید؟
اوه، من شگفت‌زده شدم! من حتی نمی‌دانستم چیزی به نام «جایزه پانتومیم» وجود دارد، و وقتی به پایان رسید، حالم این‌طور بود: وای، این باورنکردنی است! همانطور که گفتید، این اولین پانتوی من در سال گذشته بود و در حال یادگیری بودم. اولین بازگشت من به تئاتر پس از مدت‌ها، در یک ژانر جدید و یک سبک جدید بود. این درست یعنی پانتو، بسیار خاص. وقتی به تلویزیون می‌روی، کات می‌کنی، از نو می‌روی و کار را به سردبیران می‌سپاری و خروجی که آخر کار به دست می‌آید، تمام شده است؛ آن لحظه دیگر گذشته است. اما در پانتو، صحنه را زندگی می‌کنی، واقعی است. شما در حال تماشای زندگی و تنفس مردم در صحنه هستید و تماشاگران هم هر شب متفاوتند. این کاری است که می‌خواستم بعد از سال گذشته دوباره انجام دهم، و به همین دلیل است که امسال دوباره علاءالدین را بازی می‌کنم، بازی اَبو ناظر در کرویدون، زیرا احساس می‌کنم با آن نقش لذت بیشتری می‌برم و واقعاً می‌خواهم دو دستی بهش بچسبم.
پانتو، اغلب اولین تماشای تئاتر برای بسیاری از کودکان خردسال است. اولین تجربه شما از پانتو چه بود و آیا نقشی در تصمیم گیری برای بازیگر شدن داشت؟
پانتو نقش داشت، اما باورتان بشود یا نه، من تا زمانی که خیلی خیلی بزرگتر شدم، آن را ندیده بودم، زیرا در کودکی مرا به تماشای آن نبردند! من فستیوال بسیار لذت بخشی را در خانه داشتم. همه چیز بسیار خانگی بود اما پانتو بخشی از آن تجربه نبود. بنابراین تا زمانی که من «با تأکید» را با برایان کانلی انجام دادم و او گفت: «من با گوک وان در میلتون کینز پانتو کار می‌کنم، بیا و بچه‌ها را هم با خودت بیاور»، تجربه پانتو نداشتم. رفتیم و فقط یک توپ داشتیم! فکر می‌کنم اشتباه متوجه شده بودم که پانتو قرار است چه چیزی باشد. احساس کردم حقیقتاً طوری بر بچه‌ها، بر من، بر همسرم و هر نسلی دیگر اثر گذاشت که هیچ تجربه‌ای در تئاتر نمی‌گذارد.
چه کار بازیگری دیگری برای شما در لیست کاری باقی مانده است؟
اوه، خیلی زیاد! من الان برای خیلی کارها آماده هستم. احساس می‌کنم برای مدت طولانی، شش یا هفت سال، تنها یک نمایش را اجرا کرده‌ام، شاید اکنون بخواهم چیزی در مسیرم باشد که اندکی بیش از یک تجربه کوتاه‌مدت باشد. با ادامه دادن درام و از یک جدول زمانی: یک شروع، میانه و پایان حقیقتاً سودی نمی‌برید.
شما نمی‌دانید که چه زمانی کاری پیش می‌آید و این اساسِ کل قصه‌گویی است. بنابراین برای اینکه قادر باشم کل داستان پیش رو را داشته باشم، حتی اگر تنها نقش کوچکی از آن باشم، دوست دارم آن را کشف کنم. همچنین، از آنجایی که من از بازی در نقش آدم بد در پانتو بسیار لذت می‌برم، فکر می‌کنم فردی با کمی ته مایه شیطانی برای بازی در مقابل دوربین عالی خواهد بود. اما بگذارید ببینیم آینده چه چیزی به ارمغان می آورد.
تولیدات علاءالدین و نیز تنوع در پانتومیم به طور کلی، موضوع بحث در سال های اخیر بوده است. چقدر مهم است که پانتومیم‌های قوی و ضعیف، بازتاب جوامعی باشند که داستان برای آنها و درباره آن است؟
نکته‌ای که در مورد پانتو وجود دارد این است که بسیار فرهنگی بوده و در تابلو فرش فرهنگ و تاریخ بریتانیا به شکلی خاص گنجانده شده است. این یکی از معدود موضوعاتی است که در واقع به طور مشخص بریتانیایی است و هویت خاصی دارد. اما در عین حال، مسائلی وجود دارد که در طول سال‌ها تغییر کرده‌اند و من فکر می کنم کارهایی باشند که همیشه می‌توان انجام داد. مهم است که تا حد امکان در انتخاب بازیگران تنوع طلب باشید؛ با افراد روی صحنه، پشت صحنه، و در هر جنبه ای از تئاتر.
ما در مکانی از لندن با تنوع زیاد قرار گرفتیم. می خواهیم تا حد امکان افراد مختلف را با پیشینه‌های مختلف وارد کنیم، و این چیزی است که پانتو در واقع کلید آن را دارد.
پانتو، سال‌ها به عنوان یکی از محصولات اصلی در بریتانیا باقی مانده است. فکر می‌کنید چرا این هنر در بریتانیا بسیار دوست داشتنی است، در حالی که واقعاً در هیچ کجای دنیا مطرح نیست؟
در پانتو، چیزهایی وجود دارند که به طور مشخص بریتانیایی است، مثل حمل مواد، فقط احمق‌ها و اسب‌ها، جانشین دیبلی (Dibley)، برج های فاولتی (Fawlty Towers). تمام این نمایش‌ها ژانر و سبک خاصی دارند. اگر قرار بود پانتو را در آمریکا امتحان کنند، شاید باید به قدری آن را تکه تکه می‌کردند که دیگر پانتو نبود!
پانتو تنها در صورتی می تواند تأثیرگذار باشد که مخاطب، گیرا بوده و آماده دریافت اطلاعات ارائه شده باشد. اینجاست که فرهنگ وارد می‌شود. اجرا باید با مخاطب تناسب داشته باشد. اگر سعی کردید این نمایش را در مقابل مخاطبانی قرار دهید که آمادگی پویایی نهفته در پانتو را ندارند، نتیجه نمی¬دهد.
گفتگو از: جیکوب بوش
مترجم: علیرضا هایل مقدم / کارشناس ارشد تئاتر
