● محل تـولد: تهـران
● درگـذشت: ٢۰ فـروردین ١٣٧۴ در آبـادان

زندگی‌نامه، آثـار و سوابق هنری
وی در محله‌ای قدیمی در خیابان فرهنگ تهران چشم به جهان گشود. برخی منابع تاریخ تولد او را ۱۳۱۰ ذکر کرده‌اند؛ اما همسر حسین سرشار، در بیوگرافی او در کتاب: نامبرده حسین سرشار، نوشته: ساناز سید اصفهانی، تاریخ تولد او را ۱۳۱۳ ذکر کرده‌ است. او از کودکى به موسیقى علاقه‏‌مند و از صدایى رسا و خوب برخوردار بود. از این رو به تشویق دوستان و اطرافیان از هر فرصتى براى آواز بهره مى‌جست. در روزهاى جوانى شروع به پیش پرده‏ خوانى در نمایش‌ها کرد و پس از چندى چند قطعه سرود رادیویى نیز اجرا کرد و براى پیشرفت در فن و هنر خوانندگى به هنرستان عالى موسیقى رفت و در این هنرستان ثبت نام کرد. او در هنرستان عالی؛ موسیقی و آواز را زیر نظر خانم اِولین باغچه‌بان، پایه‌گذار اپرا در ایران فرا گرفت. پس از اتمام دوره‏ هنرستان عالى موسیقى و اخذ دیپلم اپرا در سال ۱۳۳۳، به توصیه‏ اساتید، براى گذراندن دوره‏ کنسرواتوار بدون استفاده از بورس تحصیلى که سایر هنرآموزان دریافت می‌کردند، عازم ایتالیا شد. وى پس از ورود به رم، خود را براى کنکور کنسرواتوار سانتاچى چیلیا آماده کرد و در این کنکور دشوار موفق به کسب رتبه اول شد. از این زمان به بعد وى پل‏ هاى موفقیت را یکى پس از دیگرى طى کرد و در مسابقه بین‏ المللى آواز که با شرکت خوانندگان آمریکایى، روسى، فرانسوى و ایتالیایى در ونیز برگزار شده بود شرکت و مقام اول را نیز به دست آورد. همزمان با تحصیل در ایتالیا؛ همراه با مرتضی حنانه و بهجت صدر و دیگران در دوبله فیلم‌های ایتالیائی شرکت داشت و برای تامین هزینه‌ها به دوبلاژ فیلم روی آورد که در آن سال‌ها در ایتالیا رونق یافته بود. در ژوئن ۱۹۶۲ نیز موفق به اخذ مدرک فوق لیسانس در رشته اپرا شد. سپس در کنکور بین‌المللی اپرای لافنیچـه، در ونیز شرکت کرد و یکی از هفت برنده جایزه آواز آن مسابقه شد. در نهایت از طرف همان اپرا نیز به عنوان سولیست در کنسرتی با ارکستر میلان شرکت کرذ.

حیطه صدای زنده‌یاد سرشار، باریتون دراماتیک بود و در اپراهای بسیاری حضور داشته است. صدای او با ویتوریو دسیکا و آلبرتو سوردی در خاطر سینما دوستان مترادف است. او همچنین در تهران نیز چند کنسرت موسیقی آوازی برگزار کرد. او در اجرای اپراهایی در ونیز و ناپل نقش‌هایی را بر عهده گرفت. در شهر رم، نقش اول اپرای کویرینو برداشتی از – آن که گفت آری آن که گفت نه – اثر برشت را بازی کرد.

پس از اتمام تحصیلات عالی به تهران بازگشت و از بدو افتتاح تالار رودکی، بعنوان سولیست اول مشغول به کار شد و نیز در کنسرت‌هایی به رهبری حشمت سنجری و فرهاد مشکوه شرکت داشت. او در جشن هنر شیراز(پرسپولیس)، یک کنسرت به تنهایی با ارکستر سمفونیک تهران اجرا کرد.

زنده‌یاد استاد حسین سرشـار، در چند کار صحنه‌ای از موسیقی دانان پیشرو ایرانی شرکت جسته که از مهمترین آنها می‌توان به اپراهای: خسرو و شیرین، سمند و دلاور سهند (بابک خرمدین) و اوراتوریوی سپیده که آخرین درخشش ایشان بود اشاره کرد. وى همچنین در اجراى اپراهاى بزرگ جهانى، چون: توسکا، عروسى فیگارو، کاوالریا روستیکانا، ریگولستو، آرایشگر شهر سویل، دون ژوان، لابوهم و ایل تر واتوره در نقش‌هاى اول هنرنمایی کرده است. آخرین کار زنده یاد سرشار اجرای خوب و ستودنی قطعه ایران بود. این قطعه که در تیرماه سال ۱۳۶۷ در تالار وحدت اجرا شد، یادآور دلاوری‌های مردم ایران است. همچنین وی در آلبوم آثاری از حسین دهلوی قطعه فروغ عشق را با شعری از عطار اجرا کرده‌ است: گم شدم در خود، چنان کز خویش ناپیدا شدم/ شبنمی بودم ز دریا، غرقه در دریا شدم.

از آثار موسیقیایی سرشار می‌توان به اجرای اثر: فروغ، ساخته حسین دهلوی، در نوار: آثاری از حسین دهلوی و چند ضبط تلویزیونی از سرودهای انقلابی اشاره کرد. او در سال های پس از انقلاب که دیگر فعالیت زیادی در عرصه موسیقی صحنه ای نداشت، چند بار مقابل دوربین سینما قرار گرفت. اجاره نشین‌ها، ای ایران، هامون، جعفر خان از فرنگ برگشته و رنوی تهران ٢٩، فیلم هایی بودند که او در این سال ها در آن ها ایفـای نقش نمود.

استاد عزت الله انتظامی، در باره شادروان حسین سرشار می گوید: من و حسین دوران ابتدایی با هم همکلاس بودیم و روزهای خوبی با هم داشتیم. آن دوره، من در یک قهوه‌خانه صبح‌ها کار می‌کردم و نمی‌خواستم حسین از این ماجرا بویی ببرد اتفاقاً آن قهوه‌خانه در مسیر راه حسین بود. یادم می‌آید هر روز صبح مواظب بودم تا او من را نبیند اما بالاخره یک روز من را دید و گفت: اینجا چه کار می‌ کنی؟ من هم گفتم به کار احتیاج داشتم و مدتی است اینجا کار می‌کنم.

در ۶۰ سالگی، کم‌کم علائم آلزایمر در او نمایان می‌شود. حسن سرشاری که روی صحنه، ستاره‌ای بی بدیل و بدون اشکال بود حالا دیالوگ‌ها را فراموش می‌کند و گاهی وسط اجرا ریتم صدایش را گم می‌کند وقتی سر قطعه: ایران، در تالار وحدت سرشار دیالوگش را فراموش کرد خیلی از همکارانش گفتند: بالاخره غولی به اسم سرشار شکست! تقویم، روزهای سال ٧۰ را نشان می‌دهد. نزدیکانش می‌گویند از وقتی اپرا تعطیل شده حال روحی‌اش به طور کلی دگرگون شده است. هر روز ساعت ۹ صبح از خانه به تالار رودکی می‌رود و دم تالار اشک می‌ریزد خیلی از روزها یادش می‌رود که چگونه باید به خانه برگردد راه خانه تا تالار را بلد است اما راه برگشت به خانه را فراموش کرده است. دوستانش در ارکستر سمفونیک، با شنیدن خبر مریضی‌اش، به عیادت او می روند، بیماری آلزایمر هنوز برای آدم‌ها ناشناخته است مدام او را سؤال جواب می‌کنند تا بلکه چیزی یادش بیاید، یادش نمی‌آید. شروع می‌کند به خواندن قطعه‌ای از اپراهای قدیمی بعضی قسمت‌ها فراموش می‌کند و همکارانش با هم همراهی‌اش می‌کنند تا بتواند قطعه را کامل کند این آخرین باری است که صدای آواز سرشار شنیده می‌شود. خواننده سال‌های دور اپرا، دیگر حافظه‌اش را از دست داده یک پرستار برایش می‌گیرند که مراقبش باشد در غفلت پرستار، اتوبوسی سوار می‌شود که او را به آبادان می برد آنجا بی نام و نشان در خانه سالمندان زندگی می کند، خانه سالمندان آتش می‌گیرد و حسین سرشار به بیمارستان منتقل می‌شود. بعد از آن در یک مرکز درمانی روان‌پزشکی در آبادان بستری می‌شود و تا زمان مرگ در آنجا زندگی می‌کند.

در سال ١٣٧٣، اعلام شد که حسین سرشار مفقود‌الاثر شده است و چندی بعد با احتمال داشتن بیماری آلزایمر، جسد وی را در یکی از خیابان‌های شهر آبادان پیدا کردند.

سینمـا
۱۳۶۵ – اجاره‌نشین‌ها
۱۳۶۶ – جعفرخان از فرنگ برگشته
۱۳۶۸ – هامون
۱۳۶۸ – ای ایران
۱۳۶۹ – رنو تهران ۲۹
۱۳۷۰ – راه و بیراه

فعـالیت‌ها
١٣٣١ – ١٣٣۴ – شرکت در کنسرت های ارکستر سمفونیک تهران(خواننده سلو) – به رهبری روبیک گریگوریان و حشمت سنجری
١٩۵٧ – کنسرت به همراهی ارکستر کنسرواتوار سانتاچیچیلیای رم(خواننده سلو)
– universia internazionle degli tudio) universia internazionle degli tudio)
SOCIALI ROMA
١٩۶۰ – اجرای اُپرای آنکه میگوید آری – اثر کورت وایل و برشت – در نقش معلم در سالن رادیو تلویزیون رم
– DER JASAGER- KURTWEIL-B.BRECHT
١٩۶۰ – کنسرت آوازهای بین المللی به عنوان خواننده ی سلو – INTERNATIONAL SONGS در شهر TAORMINA
١٩۶٢ – اجرای اپرای: تصویر مانون
١٩۶٣ – اجرای اپرای: تصویر مانون – در شهر ونیز – در اُپرای ونیز
١٩۶٣ – اپرای ونیز – اپرای ونیز Loscoiattolo in ganla
– نقش: دوست – اجرای اپرای ونیز
– le pauvre matelot
١٩۶٣ – اجرای اپرای ریگولتو – ضبط برای رادیو تلویزیون ایتالیا
١٩۶۴ – اجرای کنسرت با ارکستر سمفونیک میلان (ضبط برای رادیو تلویزیون ایتالیا) – خواننده سلو
١٩۶۴ – اجرای آریای وردی به مناسبت برنامه در رادیو تلویزوین ایتالیا به نام: Ciclo cgrandezza de Verdi minor
١٩۶۵ – اجرای شب لیدها و آریاها در انیستیسو آفریقایی – آسیایی شهر وین
١٣۴۴ – کنسرت به همراهی ارکسترسمفونیک تهران – به رهبری حشمت سنجری
١٣۴۵ – اجرای قسمتی از اپرای لاتراویاتا
١٩۶٧ – اجرای کنسرت آوازی در انجمن ایران و آلمان – انسیتو گوته

اپراهای اجرا شده در تالار رودکی
١٣۴٧ – اپرای دلاور سهند – موسیقی: احمد پژمان در نقش: بابک
١٣۴٧ – اپرای آتوسا – موسیقی: کریستین داوید در نقش: داریوش
١٣۴٩ – اپرای خسرو و شیرین – موسیقی: حسین دهلوی در نقش: خسرو
– اپرای سمندر موسیقی احمد پژمان در نقش: سمندر
– اپرای جشن دهقان – موسیقی: احمد پژمان در نقش: دهقان

اپراها
١ – Rigoletto (Rigoletto)
٢ – Cont Di Luna (Il Trovatore)
٣ – Don Carlo (La Forza Del Destino)
۴ – Germont (La Traviata)
۵ – Baron Scarpia (Tosca)
۶ – Marcello (Laboheme)
٧ – Consol (Madam Butterfly)
٨ – Don Giovanni (Don Givanni)
٩ – Gugliolmo (Cosi Fan Tutte )
١۰ – Alfio (Cavalleria Rusticana)
١١ – Tonio (Ipaliacci)
١٢ – Figaro (Barbiere Di Seviglia)
١٣ – Escamillo (Carmen)
١۴ – Ford (Fallstaff)
١۵ – Albert (Werther)
١۶ – Michele (Iltabarro)

اجراهای بعد از انقلاب اسلامی
١ – ایوان مدائن(خاقانی) آهنگساز: عالمی
٢ – عالم قدوس(حافظ) آهنگساز دکتر ریاحی
٣ – سرود میلاد آهنگسازان: ریاحی – کلهر
۴ – فروغ عشق(عطار) آهنگساز: دهلوی
۵ – شوریده دل – آهنگساز: آریالای، ارسلان کامکار
۶ – ایران – آهنگساز: ارسلان کامکار